De SS-arts en de kinderen van Bullenhuser Damm - Günther Schwarberg

Wereldoorlog Twee

Non- fictie

Het verhaal

"Er zijn mensen die zeggen dat je moet kunnen vergeten. Hoe kun je je kinderen en je man vergeten? Zou je dat kunnen doen?", Vroeg Rose Grumelin aan journaliste Günther Schwarberg in een interview over haar kinderen Eleonora en Roman. Beiden werden barbaars vermoord op 20 april 1945 met 18 andere joodse jongens en meisjes in de kelder van een Hamburgse school. Maandenlang had de KZ-arts Kurt Heißmeyer pseudowetenschappelijke experimenten uitgevoerd op de kinderen - de jongste vijf, de oudste twaalf jaar oud - die hen infecteren met tuberculose en chirurgisch hun lymfeklieren verwijderen. Kort voor het einde van de oorlog kreeg SS Obersturmbannführer Arnold Strippel per telex het bevel "het departement Heißmeyer te ontbinden", wat niets anders betekende dan kindermoord initiëren en alle bewijsmateriaal vernietigen.
Günther Schwarberg vertelt het trieste verhaal van de kinderen van de Bullenhuser Damm op een objectieve en gevoelige toon. In jaren van werk heeft hij de voetstappen van de kinderen gevolgd, heeft hij ouders en broers en zussen gevonden, de wrede act en zijn achtergronden in elk detail gereconstrueerd. Zijn onderzoek omvat ook de juridische nasleep van de daden in het naoorlogse Duitsland, die tot op heden vragen oproepen.

En elk jaar geraakte het verhaal over de dood van de kinderen verder in de vergetelheid. Het leek een gebeurtenis uit een zeer ver verleden, waarvan niemand meer leeft. De slachtoffers niet, hun families niet, de daders niet.

De Bullenhuser Damm moorden werden jarenlang in de doofpot gestopt. De school waar de moorden gebeurd waren werd na de oorlog gewoon terug in gebruik genomen en er werd met geen woord over de verschrikkelijke gebeurtenis gerept. Maar gelukkig was daar Günther Schwarberg die de kinderen de erkenning gaf die ze verdienden. Hij maakte er zijn levensdoel van om de kinderen onvergetelijk te maken. Door zijn onderzoek werden er jaren na de feiten familieleden van de slachtoffertjes op de hoogte gebracht wat er gebeurd was.

Pas op dertig januari 1963 kwam er een gedenkplaat, maar deze werd in de school opgehangen, om zo het aan het publiek zich te onttrekken, over de overige vierentwintig Sovjetsoldaten die er werden vermoord wordt zelfs met geen woord gerept.

Het onderzoek naar de Bullenhuser Damm kinderen loopt dan ook een decennialange vertraging op. Op 18 april 1986 begon het proces tegen Strippel, de opdrachtgever van de moorden, en werd stopgezet op 28 januari 1987 wegens onderhandelingsonbekwaamheid. Strippel gaat vrijuit en krijgt een schadevergoeding van 121500 Duitse Mark (€62 122).

Het verhaal is soms moeilijk te volgen door de vele juridische termen en vele Duitstalige namen, maar je krijgt wel enorm veel informatie in de plaats. Je weet precies hoe het is gegaan en wordt helemaal meegenomen in het onderzoek van Swarberg. Het onrecht is te verschrikkelijk voor woorden en daarom is het echt wel de moeite om dit boek te lezen. We mogen de kinderen nooit vergeten.

Deze paragraaf wil ik graag met jullie delen

Dit is het verhaal van twintig kinderen die moesten sterven, omdat een arts ze nodig had voor zijn experimenten en omdat ze joods waren. Zijn naam was Kurt Heißmeyer en hij wilde professor worden. Volgens hem was er geen fundamenteel verschil tussen proefdieren en joden.

Op 20 april 1945, toen de Engelsen op zes kilometer van Hamburg waren beëindigde hij zijn experiment en liet de kinderen ophangen.

Stiekem, in de kelder van een school in Hamburg. Elk spoor moest van de aarde verdwijnen. Maar we hebben dat spoor weergevonden.

Hier is het.

De SS-arts en de kinderen van Bullenhuser Damm.

Specificaties

Uitgever: Steidl

Prijs: Paperback €20,00 De Nederlandstalige versie is te bestellen bij Museum44 in Meensel-Kiezege. De originele Duitse versie is vrij online te verkrijgen.

Publicatiedatum: Originele Duitse versie 1988

Aantal pagina's: 224

ISBN: Onbekend