Het walvistheater - Joanna Quinn

Literaire roman

Dorset, Engeland, 1919

De Seagravekinderen, Cristabel, Florence en Digby, allemaal op één of andere manier met elkaar verbonden, beleven hun jeugd op een prachtig landgoed in Dorset. Echter, schijn bedriegt, want het landgoed mag dan wel prachtig zijn, de drie kinderen krijgen amper aandacht van hun ouders en zijn geïsoleerd van de buitenwereld. Dit zorgt ervoor dat de band tussen Cristabel, Florence en Digby ijzersterk is. Samen zoeken ze de spanning op en wanneer op een dag een walvis aanspoelt op het strand, lijkt hun drang naar avontuur een toppunt te bereiken. Cristabel, de oudste van de kinderen, eist de walvis op en plant een vlag bovenop het kadaver.

Wanneer de walvis zijn vlees heeft afgeworpen en de zeevogels zijn botten hebben schoon gepikt, besluiten de Seagravekinderen een waar theater van de botten te maken. Ze werken samen met een kunstenaar op het landgoed om samen de prachtigste theaterstukken te creëren. Al snel raken ze in heinde en ver bekend en komen er telkens meer mensen naar hun opvoeringen kijken. Maar wanneer de Tweede Wereldoorlog uitbreekt, en ieder zijn plicht gaat vervullen, blijft het prachtige walvistheater alleen achter in de wildernis. Zal de kracht van het theater sterk genoeg zijn om de Seagravekinderen voor altijd met elkaar te verbinden?

Ik zag zoveel lovende commentaren voorbijkomen over Het walvistheater, vervolgens zag ik de prachtige cover en kon ik mezelf niet meer bedwingen om me onder te dompelen in de wereld van Het walvistheater.

Joanna Quinn laat je samen met Cristabel, Florence en Digby opgroeien. Je beleeft samen met hen, hun kindertijd, jeugd en volwassen leven. Je krijgt voeling met de kinderen en de kracht van Het walvistheater. De auteur heeft een heerlijke poëtische schrijfstijl, boordevol met metaforen en een enorme rijkdom aan symboliek. Joanna Quinn slaagt erin om situaties steeds op zo'n wonderbaarlijke manier te benoemen, dat ze de vinger telkens op de zere plek legt.

Een literaire roman waar je wel even moet inkomen, even moet doorploeteren omdat vlotjes verder te lezen. Ik heb genoten van Het walvistheater, maar was niet omvergeblazen. De lovende commentaren die ik eerder las, kan ik slechts deels beamen. Toch is Het walvistheater een boek dat het is waard om te lezen. Een sterk verhaal over de kracht van een theater, vol herinneringen, onoverwinnelijk en de lijm die iedereen bij elkaar houdt.

Deze paragraaf wilde ik graag met jullie delen

Soms, als de anderen slapen, loopt Cristabel om haar walvis heen. In het eenzame blauwe licht van de nacht is het duidelijker dan ooit haar walvis, zoals ze hem ooit heeft gevonden. De late zomernachten zijn windstil, de zilverkleurige zee ligt spiegelglad in de kom van de baai.

Als Cristabel tussen de kaakbotten door loopt, herinnert ze zich de trieste bek, het kwetsbare oog. Als ze in de ribbenkast staat, denkt ze terug aan de manier waarop ze haar handen ooit op de buitenkant van het lichaam legde, en nu staat ze erin, in de ruimte die door de afwezigheid van leven is gecreëerd. Als ze omhoog kijkt, ziet ze de boog van de botten boven haar hoofd tegen de oneindige sterrenhemel als de spanten van een gewelf, als het geraamte van een vreemd nieuw huis. Iets wat zij heeft gemaakt van wat is aangespoeld, ongevraagd, gecreëerd van wat haar is nagelaten.

Specificaties

Uitgever: Boekerij

Prijs: Gebonden €24,99 E-book €13,99

Publicatiedatum: 8 september 2022

Aantal pagina's: 544

ISBN: 9789022594599

Met dank aan Uitgeverij Boekerij voor het recensie-exemplaar. Dit heeft mijn mening niet beïnvloed.